Ο χωριάτης Έλληνας

από το έθνος
Κάποτε ήταν η αστυφιλία και η αστικοποίηση. Σήμερα ο μεγάλος γυρισμός σε αυτό που τα πανεπιστημιακά πτυχία γράφουν «ορμώμενος/η» δεν έχει ξεκινήσει ακόμη, αλλά όλο και περισσότεροι κάτοικοι των μεγαλουπόλεων έχουν στο πίσω μέρος του μυαλού τους το χωριό τους, ως διέξοδο και διαφυγή από την απάνθρωπη πίεση της πόλης.

Ανέκαθεν παρατηρούνταν εσωτερικές μετακινήσεις στην Ελλάδα, τις δεκαετίες του ’50 και του ’60, όμως, άρχισε η ερήμωση της ελληνικής υπαίθρου και η εγκατάλειψη των χωριών. Ο πληθυσμός συγκεντρώθηκε στα αστικά κέντρα και την αγροτική κουλτούρα διαδέχθηκε η καταναλωτική.

Η αντιπαροχή, τα αυθαίρετα και η ανωνυμία της πόλης έδωσαν την ευκαιρία στα «πληγωμένα» κοινωνικά στρώματα της μεταεμφυλιακής Ελλάδας να βρουν δουλειά και να στεγάσουν τα όνειρα ενός περισσότερο αισιόδοξου μέλλοντος, απαλλαγμένα από τα «βαρίδια» του παρελθόντος. Έτσι, οι μεγάλες πόλεις κυριάρχησαν ως πρότυπο ζωής και επεκτάθηκαν σε κάθε νομό, σε κάθε σημείο της χώρας. Κάποιοι νομοί αντιστάθηκαν. Πρόκειται κυρίως για ορεινές περιοχές, όπως η Ευρυτανία, η Φωκίδα, η Θεσπρωτία, η Αρκαδία, η Λακωνία, η Φλώρινα και νησιωτικές όπως η Ζάκυνθος, η Κεφαλονιά, η Λευκάδα, η Κέρκυρα και οι Κυκλάδες που συγκεντρώνουν μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού τους (πάνω από το 60%) σε χωριά, δηλαδή σε οικισμούς κάτω των 2.000 κατοίκων. Είναι οι περιοχές με την πιο μεγάλη αντίσταση στην αστικοποίηση εδώ και 50 και πλέον χρόνια, τα μέρη εκείνα όπου η έννοια «χωριό» δεν έχει ξεθωριάσει.

Από πολλά χωριά...
Κάνοντας λόγο για «χωριά», αναφερόμαστε στους μικρούς οικισμούς που είναι διάσπαρτοι στην ηπειρωτική και τη νησιωτική χώρα. Η Εθνική Στατιστική Υπηρεσία ορίζει ως αγροτική (δηλαδή χωριό) την περιοχή όπου ο οικισμός έχει πληθυσμό μικρότερο των 2.000 κατοίκων.

Σύμφωνα με την απογραφή πληθυσμού του 2001 υπάρχουν περίπου 13.000 τέτοιοι οικισμοί, οι οποίοι αντιπροσωπεύουν πάνω από το 28% του πληθυσμού της Ελλάδας (3.000.000 περίπου κατοίκους). Αν και κάποιοι από τους οικισμούς αυτούς ανήκουν σε πολεοδομικά συγκροτήματα -άρα δεν αποτελούν χωριά-, ο συνολικός αριθμός των χωριών στην Ελλάδα είναι αρκετά μεγάλος, όπως αντίστοιχα μεγάλος είναι σε ευρωπαϊκές χώρες με παρόμοια γεωγραφικά, κοινωνικά και οικονομικά χαρακτηριστικά, λ.χ. Γαλλία, Ιταλία. Η ίδια η έννοια του χωριού είναι περισσότερο πολιτισμική, παρά γεωγραφική, διότι αντανακλά το πρότυπο μιας οικιστικής οργάνωσης και ενός προτύπου που είναι περισσότερο κοντά στην παράδοση, τη φύση, τα ήθη και τα έθιμα που μεταφέρονται από γενιά σε γενιά.

Η διοικητική αλλαγή που συντελέστηκε το 1997 με το σχέδιο συνένωσης των δήμων και κοινοτήτων της χώρας («Συγκρότηση της Πρωτοβάθμιας Τοπικής Αυτοδιοίκησης») είχε ως αποτέλεσμα να μειωθούν δραστικά οι δήμοι και οι κοινότητες της Ελλάδας -από 6000 περίπου που ήταν το 1991, σε κάτι περισσότερο από 1000 το 2001- και τα χωριά να χάσουν τη διοικητική τους αυτοτέλεια. Ωστόσο, «κρατούν» ακόμη γερά είτε ως τόπος διακοπών είτε, τα τελευταία χρόνια, ως εναλλακτική πρόταση μόνιμης διαμονής.

Ταυτότητα σε αναζήτηση
Για τις ανάγκες της έρευνας απευθυνθήκαμε σε έναν «επιστήμονα της υπαίθρου». Ο Απόστολος Παπαδόπουλος είναι επίκουρος καθηγητής στο τμήμα Γεωγραφίας του Χαροκόπειου Πανεπιστήμιου, με γνωστικό αντικείμενο τη γεωγραφική και κοινωνική ανάλυση του αγροτικού χώρου. Ο καθηγητής κάνει λόγο για επαναφορά της υπαίθρου ως στόχου της αειφόρου ανάπτυξης και νέο πρότυπο ζωής.

«Το χωριό αποτελεί πλέον κοινωνικό σύμβολο που συνδέεται με μια υψηλή ποιότητα ζωής και όπου η πρόσβαση στα περιβαλλοντικά αγαθά είναι συστατικό αυτής της ποιότητας», σημειώνει χαρακτηριστικά. Συνεχίζουμε και τον ρωτάμε τι σημαίνει για την κουλτούρα του Έλληνα το χωριό. Μας απαντάει ότι για ορισμένους που προέρχονται από συγκεκριμένες περιοχές της υπαίθρου (π.χ. Κρήτη, Μάνη, Νάξο κ.ά.) η διατήρηση του δεσμού και η στενή επαφή με το χωριό εντάσσεται στο πλαίσιο της διατήρησης της πολιτισμικής τους ιδιαιτερότητας και της ενδυνάμωσης της ταυτότητας τους. Σαν ένα από τα πρίσματα μέσα από τα οποία ορίζεται η ύπαρξη του καθενός, το από πού έρχεται και το που πηγαίνει.

«Σε αυτό παίζουν πολύ σημαντικό ρόλο τα εκτεταμένα συγγενικά δίκτυα τα οποία, όπου υπάρχουν ακόμη, εξασφαλίζουν τη συνέχιση του δεσίματος με τον τόπο καταγωγής», προσθέτει. Την ίδια ώρα, οι Έλληνες αναλαμβάνουν διαφορετικούς ρόλους σε διαφορετικές τοπικές κοινωνίες (της πόλης και του χωριού) και ενεργοποιούνται ανάλογα με το αν πιστεύουν ότι μπορούν να επηρεάσουν την πορεία των πραγμάτων. «Αυτή η αίσθηση είναι πιο έντονη στο χωριό παρά στην πόλη», εξηγεί ο καθηγητής της «υπαίθρου» και μας υπενθυμίζει τη φράση «πρώτος στο χωριό, τελευταίος στην πόλη», για να αντιληφθούμε καλύτερα τις διαφορές.

Αυτή, όμως, είναι η μία όψη του νομίσματος αντιτείναμε. Γιατί από την άλλη, δημοφιλής στη χώρα μας είναι και η φράση «τον αέρα του πρωτευουσιάνου δεν τον έχει ο χωριάτης». Πώς λοιπόν προσδιορίζεται η κοινωνική ταυτότητα του Έλληνα ανάλογα με το αν η καταγωγή του είναι από κάποιο χωριό -όπως οι περισσότεροι- ή είναι γέννημα θρέμμα μιας μεγάλης αστικής πόλης; Αυτή ήταν και η επόμενη ερώτησή μας. Ποιος είναι τελικά, αυτός ο περίφημος «επαρχιώτης στην Αθήνα»; Ο Α. Παπαδόπουλος υποστηρίζει ότι η κοινωνική ταυτότητα των Ελλήνων που έχουν αγροτική καταγωγή και δεσμούς με το χωριό είναι σαφώς περισσότερο λαϊκή σε σχέση με αυτή των Ελλήνων που είναι γέννημα - θρέμμα μιας πόλης. Για τους δεύτερους η απόκτηση τόπου εξοχικής κατοικίας σε ένα χωριό είναι δείγμα υψηλής κοινωνικής θέσης -ιδιαίτερα αν η εξοχική κατοικία βρίσκεται σε ακριβή περιοχή ή περιοχή ιδιαίτερου φυσικού κάλλους.

Επιστροφή στις ρίζες
Η εικόνα και πολλές φορές και η μνήμη της υπαίθρου και των στενών ανθρώπινων σχέσεων που μπορούν να δημιουργηθούν σε ένα χωριό λόγω του μικρού πληθυσμού του, σε αντιπαράθεση με την αχανή πληθυσμιακά εικόνα των πολυκατοικιών των μεγάλων πόλεων ωθεί τους Έλληνες σε επιστροφή στις «ρίζες» τους. Η τάση είναι αυξανόμενη. Ακόμη και Έλληνες των μεγάλων πληθυσμιακά πόλεων που είναι γέννημα - θρέμμα τους, γυρίζουν στον τόπο καταγωγής των γονιών τους, αναζητώντας έναν διαφορετικό τρόπο ζωής, έστω για τις ημέρες που δεν είναι «αναγκασμένοι» να παραμένουν στις μεγάλες πόλεις λόγω της εργασίας τους. Στην επιστροφή αυτή βοήθησε ιδιαίτερα η παρουσία των οικονομικών μεταναστών που επέτρεψε σε πολλούς Έλληνες να επανασυνδεθούν με την ύπαιθρο, καθώς η φθηνή και διαθέσιμη εργασία των πρώτων ώθησε στην επιδιόρθωση ή στην ανοικοδόμηση των πατρικών σπιτιών ή των νέων κατοικιών, στη συντήρηση των κήπων και στην επαναξιοποίηση πολλών πατρογονικών χωραφιών.

Μάλιστα, όπως μας πληροφορεί ο Α. Παπαδόπουλος, αρκετοί δημόσιοι υπάλληλοι και εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα εγκαταλείπουν τα μεγάλα αστικά κέντρα, για περιοχές της υπαίθρου. «Δεν υπάρχουν επαρκή στοιχεία για να διαπιστωθεί πόσο σημαντική είναι η τάση αυτή, υπάρχουν όμως σαφείς ενδείξεις από τα στοιχεία της τελευταίας απογραφής (2001) και από επιτόπιες έρευνες στον αγροτικό χώρο ότι κάτι τέτοιο υφίσταται», διευκρινίζει.

«Αυτοί που επιστρέφουν συνήθως επιλέγουν περιαστικές περιοχές (προνομιούχα χωριά, δηλαδή, λόγω της εγγύτητάς τους με αστικά κέντρα), ιδιαίτερα όταν έχουν οικογένεια και παιδιά. Πιστεύω ότι η τάση αυτή θα συνεχιστεί και θα ενταθεί δεδομένου του γεγονότος ότι η επιστροφή στην ύπαιθρο λαμβάνει διαστάσεις ιδεολογικές. Τα πιο μορφωμένα κοινωνικά στρώματα επιδιώκουν καλύτερη ποιότητα ζωής μέσω της κατοίκησης σε μικρότερους οικισμούς, που όμως έχουν πρόσβαση στις σύγχρονες υπηρεσίες και τις υποδομές», επισημαίνει.

έχει και συνέχεια

Ακριβό μου διθέσιο

Στις αρχές της δεκαετίας του ’80 το αυτοκίνητο στην Ελλάδα ήταν είδος πολυτελείας. Σήμερα είναι βασικότατο καταναλωτικό αγαθό. Περίπου το 85% των νοικοκυριών διαθέτει τουλάχιστον ένα, με την κατοχή να αυξάνεται χρόνο με το χρόνο. Μάλιστα, είναι ένα αγαθό που χρησιμοποιείται για μερικά, μόνο, χρόνια: Περισσότεροι από τους μισούς αλλάζουν το αυτοκίνητό τους μέσα σε μία πενταετία και ένα υπολογίσιμο ποσοστό σε λιγότερα από πέντε, συνήθως με καινούριο.

διαβάστε το

Ιμβρος και Τένεδος

άρθρο του έθνους

Στην Ιμβρο και στην Τένεδο βρίσκεται ο Ελβετός βουλευτής Αντρέας Γκρος, πραγματοποιώντας επαφές και συγκεντρώνοντας στοιχεία επιτόπου για την έκθεση που πρόκειται να υποβάλει ως εισηγητής στην Επιτροπή Νομικών Υποθέσεων και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης του Συμβουλίου της Ευρώπης (PACE).

Ηδη ο Ελβετός εισηγητής έχει υποβάλει τον Απρίλιο του 2007 την ενδιάμεση έκθεσή του που αποτελεί ένα σημαντικό ντοκουμέντο σε ό,τι αφορά την κατάσταση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των Ελλήνων στην Ιμβρο και στην Τένεδο και των όσων προηγήθηκαν σε βάρος τους τις περασμένες δεκαετίες, ώστε στη συνέχεια πρόκειται να υποβάλει πλήρη την έκθεσή του προκειμένου να ψηφιστεί από την ολομέλεια της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης.

Ο κ. Γκρος έφτασε στην Ιμβρο το πρωί της Δευτέρας και μέχρι χτες το βράδυ επισκέφτηκε όλα τα ελληνικά χωριά και είχε επαφές τόσο με τους μόνιμους κατοίκους όσο και με Ιμβρίους που είχαν πάει στο νησί από την Ελλάδα για να περάσουν τις μέρες του Πάσχα. Συναντήθηκε επίσης και με εκπροσώπους των ιμβριακών οργανώσεων, που είχαν έρθει από την Ελλάδα.

Το πρόγραμμά του περιλαμβάνει και επίσκεψη σήμερα στην Τένεδο, ενώ στη συνέχεια θα αναχωρήσει για την Αγκυρα, όπου την Παρασκευή θα συναντηθεί με τους υπουργούς Εσωτερικών, Δικαιοσύνης και Παιδείας, καθώς και με τον γενικό γραμματέα του πανίσχυρου Εθνικού Συμβουλίου της Τουρκίας Ταχσίν Μπουρτσούογλου.

Φυλακές
Ο Ελβετός απεσταλμένος του Συμβουλίου της Ευρώπης επισκέφτηκε χτες το πρωί και τις παλιές ανοιχτές φυλακές που είχαν ανεγείρει οι Τούρκοι το 1965 στην περιοχή του Σχοινοδίου, οι τρόφιμοι των οποίων χρησιμοποιήθηκαν για την τρομοκράτηση των ελληνικής καταγωγής κατοίκων, ενώ αρκετοί από αυτούς έμειναν και ως μόνιμοι κάτοικοι στο νησί. Οι Ιμβριοι εξέθεσαν με στοιχεία τις διώξεις που υπέστησαν, με την κατάργηση της ελληνικής εκπαίδευσης, τη δήμευση ή την απαλλοτρίωση των περιουσιών τους, την αφαίρεση της υπηκοότητας, την κατάργηση των κληρονομικών δικαιωμάτων σε πολλούς κλπ.

Η τωρινή επίσκεψη του εκπροσώπου του Συμβουλίου της Ευρώπης είναι συνέχεια της πρωτοβουλίας του Απριλίου του 2005, όταν υποβλήθηκε πρόταση ψηφίσματος στην Κοινοβουλευτική Συνέλευση από 21 βουλευτές -από τους οποίους οι 7 ήταν Ελληνες και 2 Κύπριοι-, με το οποίο ζητούνταν από την Τουρκία να συμμορφωθεί πλήρως με τις ευρωπαϊκές προδιαγραφές που αφορούν την προστασία των μειονοτήτων και τη θρησκευτική ελευθερία, αποκαθιστώντας τις περιουσίες και τα δικαιώματα της ελληνικής μειονότητας.

Ακολούθησε μία παρελκυστική προσπάθεια από την τουρκική πλευρά, με αποτέλεσμα το εκτελεστικό γραφείο της PACE, προκειμένου να επιταχύνει τη διαδικασία, να παραπέμψει την υπόθεση στην Επιτροπή Νομικών Υποθέσεων και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.

Ο πληθυσμός
Στην ενδιάμεση έκθεση του σοσιαλιστή βουλευτή κ. Γκρος, ο οποίος θεωρείται ένα από τα πιο έμπειρα μέλη της PACE συμμετέχοντας σ' αυτήν από το 1995 και είναι γνωστός για την ανεξαρτησία της γνώμης του και την αντικειμενικότητά του, αναφέρεται αναλυτικά στα όσα οδήγησαν στην εκδίωξη των Ελλήνων της Ιμβρου και της Τενέδου.

«Οι αριθμοί -όπως τονίζει- μιλούν από μόνοι τους: το 1960, 5.487 ελληνικής καταγωγής και 289 τουρκικής καταγωγής ζούσαν στην Ιμβρο. Το 1970 οι αντίστοιχοι αριθμοί είναι 2.571 και 4.020. Το 1985, 472 και 7.138. Και το 1990, 300 και 7.200». Σε ό,τι αφορά τη σημερινή τουρκική πολιτική επισημαίνει ότι ανακατατάσσει τους πρώην κατοίκους σε... τουρίστες, που κάποτε αναγκάστηκαν να φύγουν.

Βήματα Προόδου

Εγκρίθηκε από την Τουρκική Εθνοσυνέλευση η πολυσυζητημένη αναθεώρηση του άρθρου 301 του ποινικού κώδικα, το οποίο είχε επικριθεί από την Ευρωπαϊκή Ένωση, αφού περιορίζει την ελευθερία της έκφρασης.

Το άρθρο 301 του ποινικού κώδικα έχει χρησιμοποιηθεί για να διωχθούν εκατοντάδες συγγραφείς, όπως ο κάτοχος του βραβείου Νομπέλ Λογοτεχνίας Ορχάν Παμούκ, για "προσβολή του Τουρκισμού".

ε πρόσφατη επίσκεψή του στην Τουρκία ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ζουζέ Μανουέλ Μπαρόζο δήλωσε απλώς ότι η πρωτοβουλία αυτή της κυβέρνησης Ερντογάν αποτελεί ένα βήμα στη σωστή κατεύθυνση.

Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή καλωσόρισε την τροποποίηση από το τουρκικό κοινοβούλιο ενός επίμαχου νόμου που χρησιμοποιήθηκε για τη δίωξη συγγραφέων με την κατηγορία της "προσβολής της τουρκικής ταυτότητας", αλλά δήλωσε πως επιδιώκει περισσότερες αλλαγές ώστε να διασφαλιστεί πως οι διώξεις αυτές θα σταματήσουν.

"Η τροποποίηση είναι φυσικά ένα ευπρόσδεκτο βήμα προς τα εμπρός και η Επιτροπή προσβλέπει τώρα σε περαιτέρω ενέργειες με τις οποίες θα αλλάξουν παρόμοια άρθρα στον ποινικό κώδικα, επειδή αυτό το άρθρο δεν είναι το μόνο που πρέπει να αναθεωρηθεί ώστε να διασφαλιστεί πράγματι ότι θα σταματήσουν οι αθέμιτες διώξεις", δήλωσε ο εκπρόσωπος της Επιτροπής Αμαντέου Αλταφάι Τάρντιο.

Ρωσία-Τουρκία

Τρεις φορές παραβίασαν οι Ρώσοι τον εναέριο χώρο της Τουρκίας, στις 21-9-2007, στις 13-3-2008 και στις 10-4-2008. Η πλέον εντυπωσιακή κίνηση των Ρώσων ήταν η τελευταία, που έγινε αμέσως μετά την Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ και τη συνάντηση Πούτιν - Μπούς στη Μαύρη Θάλασσα. Η Μόσχα έστειλε έτσι σαφές μήνυμα κυρίως στις ΗΠΑ, ότι ο στενός σύμμαχος τους, η Τουρκία, είναι πάρα πολύ κοντά στη Ρωσία, για να σχεδιάζει η Ουάσιγκτον να αναπτύξει εκεί δίκτυο αντιπυραυλικής «άμυνας». Πολύ περισσότερο, ότι η Πολεμική Αεροπορία της χώρας διαθέτει τα κατάλληλα μέσα για να πετύχει τα πλήγματα που θέλει. Το σημαντικότερο όμως που ήθελαν να πουν οι Ρώσοι είναι ότι δεν θα επιτρέψουν να μπει στο ΝΑΤΟ η Ουκρανία και η Γεωργία. Πόσο μάλλον, να μετατραπεί έτσι, η Μαύρη Θάλασσα σε κλειστή-ΝΑΤΟϊκή λίμνη (ουρανός και θάλασσα). Το ΝΑΤΟ στο σχετικό έγγραφό του σημειώνει ότι η «ρωσική κινητικότητα στη Μαύρη Θάλασσα, είναι χωρίς προηγούμενο την τελευταία δεκαετία, δείχνει διαρκώς να μεγαλώνει και πρέπει να δοθούν απαντήσεις».

Επικίνδυνη αντιπαράθεση ή διπλωματική αντεπίθεση

Κλιμακώνεται επικίνδυνα η αντιπαράθεση Ρωσίας-Γεωργίας, με τη Μόσχα να ενισχύει τη στρατιωτική της παρουσία σε Αμπχαζία και Νότια Οσετία, καταγγέλλοντας την πρώην σοβιετική δημοκρατία ότι προετοιμάζεται για πόλεμο.

Η Τιφλίδα αρνείται κατηγορηματικά ότι σχεδιάζει επίθεση εναντίον των αποσχισθέντων επαρχιών, η Μόσχα όμως υποστηρίζει ότι η αναδίπλωση των γεωργιανών στρατευμάτων στα σύνορα της Αμπχαζίας αποδεικνύει ότι η Γεωργία σχεδιάζει επίθεση.

Προειδοποίηση
Λίγες ημέρες νωρίτερα άλλωστε η Ρωσία προειδοποίησε ότι δεν θα διστάσει να χρησιμοποιήσει βία για να προστατεύσει τους Αμπχάζιους...

«Οι τελευταίες εξελίξεις καθιστούν επιτακτική την ανάγκη αύξησης των ρωσικών ειρηνευτικών δυνάμεων στις ζώνες των συγκρούσεων», ανακοίνωσε χθες το ρωσικό υπουργείο Αμυνας.

Η κρίση στις ήδη εύθραυστες σχέσεις των δύο χωρών ξέσπασε όταν ο Ρώσος απερχόμενος πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν έδωσε εντολή σε στρατιωτικούς αξιωματούχους να συσφίξουν τις σχέσεις τους με τους αυτονομιστές σε Αμπχαζία και Νότια Οσετία.

Απόφαση που η Μόσχα αιτιολόγησε, εκφράζοντας φόβους για το επίπεδο διαβίωσης των πολιτών στις περιοχές αυτές, που η Γεωργία εκλαμβάνει όμως ως απάντηση στην προσπάθειά της να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ.

Οι τελευταίες «πολεμικές» ιαχές αναμένεται πάντως να προκαλέσουν την αντίδραση της Δύσης. Η Γαλλία ήταν η πρώτη χώρα που έσπευσε να λάβει θέση, με το υπουργείο Αμυνας να συστήνει και στις δύο πλευρές αυτοσυγκράτηση, παράλληλα όμως να επαναλαμβάνει την υποστήριξη του Παρισιού στην εδαφική ακεραιότητα της Γεωργίας.

Στράτευση στα 18

Ο 21ος αιώνας και η πείνα

Δραματικές διαστάσεις λαμβάνει πλέον η επισιτιστική κρίση που μαστίζει τις φτωχότερες περιοχές του πλανήτη. Οι επικεφαλής 27 διεθνών οργανισμών και υπηρεσιών, που συναντήθηκαν χθες στη Βέρνη της Ελβετίας, προκειμένου να αναζητήσουν λύση στο φλέγον αυτό ζήτημα, απηύθυναν έκκληση στα ανεπτυγμένα κράτη να παράσχουν έκτακτη οικονομική ενίσχυση ύψους 755 εκατ. δολαρίων στο Παγκόσμιο Πρόγραμμα Τροφίμων του ΟΗΕ, ώστε να αντιμετωπιστούν οι άμεσες ανάγκες σε βασικά είδη διατροφής. Πάνω από 100 εκατομμύρια άνθρωποι βρίσκονται αυτή τη στιγμή αντιμέτωποι με το φάσμα της πείνας, εξαιτίας της άνευ προηγουμένου αύξησης στις τιμές των δημητριακών, του ρυζιού, του καλαμποκιού και των γαλακτοκομικών προϊόντων.
συνέχεια