Είναι εξόφθαλμο ότι, με εξαίρεση μεμονωμένα άτομα που εκτελούν αποστολή, η συντριπτική πλειονότητα όσων συμμετέχουν στις αντικινεζικές εκδηλώσεις το κάνει αυθόρμητα, κινούμενη από ανθρωπιστικά και δημοκρατικά ιδεώδη.
Αυτό όμως σε καμία περίπτωση δεν ισχύει για τις κυβερνήσεις της Δύσης και τους μηχανισμούς τους σε όλους τους τομείς, συμπεριλαμβανομένων των ΜΜΕ. Αυτοί κινούνται βάσει σχεδίου και κυριολεκτικά ψάχνουν εδώ και πολλούς μήνες κάποιο πρόσχημα για να προωθήσουν την ιδέα ενός μερικού μποϊκοτάζ.
Στην αρχή προσπάθησαν να ρίξουν την ιδέα να μποϊκοταριστούν οι Ολυμπιακοί Αγώνες του Πεκίνου, επειδή η Κίνα έχει άριστες σχέσεις με την... κυβέρνηση του Σουδάν, η οποία σφάζει τον πληθυσμό στην επαρχία Νταρφούρ!
Στην πραγματικότητα ήθελαν έτσι να πλήξουν το Πεκίνο στον ενεργειακό τομέα, καθώς το 50% των εξαγωγών πετρελαίου του Σουδάν κατευθύνεται στην Κίνα, ενώ παράλληλα οι ΗΠΑ προσπαθούν να ανεξαρτητοποιήσουν το Νταρφούρ και το Νότιο Σουδάν, που έχουν σχεδόν όλα τα πετρελαϊκά αποθέματα της χώρας.
Απέτυχαν παταγωδώς κι έτσι πέρασαν στον δεύτερο στόχο: Μποϊκοτάζ στους Ολυμπιακούς του Πεκίνου, επειδή η Κίνα υποστηρίζει τη... Μιανμάρ, την παλιά Βιρμανία, η χούντα της οποίας καταπνίγει βιαίως τις αντιδικτατορικές διαδηλώσεις των βουδιστών μοναχών! «Αγιος» ο σκοπός, αλλά η βιρμανική χούντα έχει πάρει την εξουσία από το... 1962!
Μάλιστα, ενώ τις πρώτες δεκαετίες είχε φιλομαοϊκή κατεύθυνση, από το 1988 στράφηκε προς τον καπιταλισμό χωρίς όρια και αναστολές.
Και εδώ ο πολιτικός στόχος των κινήσεων για μποϊκοτάζ ήταν σαφέστατος.
Η Μιανμάρ είναι ο πιο αφοσιωμένος σύμμαχος της Κίνας στην Ασία, είναι επιπλέον χώρα που παράγει πετρέλαιο και σχεδόν όλο όσο εξάγει το στέλνει στην Κίνα (κάποιες ποσότητες και στη Βόρειο Κορέα), ενώ παράλληλα κατασκευάζεται και μεγάλος αγωγός πετρελαίου από τη Μιανμάρ στην Κίνα, μήκους περίπου 900 χιλιομέτρων.Το σκοτεινό πρόσωπο της αχανούς χώρας
Η αλήθεια είναι πως η Κίνα αντιμετωπίζει όντως κίνδυνο διάσπασής της σε «κρατίδια» των... 100.000.000 ή 200.000.000 κατοίκων, όχι όμως λόγω της ύπαρξης εθνικών μειονοτήτων, αλλά λόγω των κραυγαλέων ανισοτήτων στην οικονομική ανάπτυξη των επαρχιών της.
Οι Κινέζοι Χαν αποτελούν το 92% του πληθυσμού, τα μη κινεζικά φύλα είναι ολιγάριθμα, με πληθυσμό λίγων εκατομμυρίων κατοίκων, άρα μειονοτική βάση διάσπασης δεν υπάρχει. Κινεζικά (!) θα είναι τα κρατίδια στα οποία θα διασπαστεί η Κίνα, αν τελικά έχουμε όντως τέτοια εξέλιξη στο μέλλον.
Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1990 είχαμε πάμπολλες περιπτώσεις κινεζικών επαρχιών (στην Κίνα μια επαρχία μπορεί να έχει έως 50 ή και παραπάνω εκατομμύρια κατοίκους), οι οποίες λειτουργούσαν περίπου σαν ανεξάρτητα από το Πεκίνο κράτη: επέβαλλαν δασμούς (!) σε προϊόντα άλλων επαρχιών για να προστατεύσουν τους παραγωγούς κάποιων κλάδων στην επαρχία τους, συνήπταν σχέσεις εξωτερικού εμπορίου μόνες τους με ξένες χώρες, αρνούνταν να πληρώσουν φόρους στην κυβέρνηση του Πεκίνου κ.λπ.
«Πόλεμος» πλούσιων και φτωχών επαρχιών
Το 1992 η πλούσια επαρχία Γκουανγκντόνγκ, που συμπεριλαμβάνει και την Καντόνα, χρησιμοποίησε στρατιωτικές μονάδες που έκαναν... εισβολή (!) στη φτωχή γειτονική επαρχία Χουνάν, η οποία αρνούνταν να πουλήσει το ρύζι της στην πλούσια Καντόνα σε φτηνές τιμές.
Η ίδια επαρχία αρνούνταν να μεταφέρει τα έσοδα από φόρους στο Πεκίνο, ώστε αυτό να μπορεί να ενισχύσει έστω υποτυπωδώς τις φτωχές επαρχίες μέσω αναδιανομής των πόρων.
Το Πεκίνο αποπειράθηκε να πιέσει την Καντόνα, περιορίζοντας την πρόσβασή της σε ενεργειακές πηγές που ελέγχονται από την κεντρική κυβέρνηση, για να την εξαναγκάσει να πληρώσει τους πόρους, αλλά η Γκουανγκντόνγκ δεν δίστασε να ναυλώσει τάνκερ και να κάνει μόνη της... εισαγωγές πετρελαίου από το εξωτερικό!
Ετσι οι διαφορές εισοδημάτων μεταξύ των πλούσιων και των φτωχών περιοχών διαρκώς διευρύνονται, με αποτέλεσμα π.χ. σήμερα το κατά κεφαλήν εισόδημα της πλούσιας επαρχίας της Σανγκάης να είναι σχεδόν δεκαπλάσιο από εκείνο της φτωχής επαρχίας Σιτσουάν.
Η κρήση έφτασε στο σινικό τείχος
Ορατός πλέον ο κίνδυνος διαμελισμού
Είναι προφανές ότι η Δύση έψαχνε κάποια αφορμή, προκειμένου να ταπεινώσει την Κίνα μέσω ενός μερικού μποϊκοτάζ, να αμαυρώσει τη διεθνή εικόνα του Πεκίνου, ακριβώς την ώρα που η Κίνα ξόδευε δισεκατομμύρια δολάρια για την προβολή της διά των Ολυμπιακών Αγώνων. Η ουσία είναι πως μετά την αποτυχία των τεχνασμάτων με το Νταρφούρ και τη Μιανμάρ, η Δύση αποφάσισε να κλιμακώσει την πρόκλησή της εναντίον του Πεκίνου και να φέρει τη σύγκρουση μέσα στην Κίνα, στο Θιβέτ.
Τα πράγματα αγρίεψαν. Ο πληθυσμός του Θιβέτ είναι εντελώς ασήμαντος - μόλις 2,8 εκατομμύρια Θιβετιανοί ζουν στη σημερινή αυτόνομη περιοχή Ξινγιάνγκ, ενώ και συνολικά σε όλες τις περιοχές του «ιστορικού» Θιβέτ δεν ζουν πάνω από 5,5 εκατομμύρια άνθρωποι, άρα περίπου το... 0,4% του πληθυσμού της Κίνας.
Από πληθυσμιακής πλευράς το πρόβλημα του Θιβέτ ως μειονοτικό ζήτημα είναι στα όρια του πρακτικά ανύπαρκτου. Το πρόβλημα έγκειται στο ότι οι απέραντες αλλά έρημες εκτάσεις του Θιβέτ καταλαμβάνουν περίπου το 1/4 της έκτασης της χώρας. Αν μάλιστα σε αυτές προστεθούν τα επίσης έρημα εδάφη της δυτικής επαρχίας Ξινγιάνγκ όπου κατοικούν οι τουρκικής καταγωγής Ουιγούροι, που δεν είναι καν διπλάσιοι από τους Θιβετιανούς και έχουν πολύ έντονο αποσχιστικό κίνημα με ένοπλη δράση, δύο μειονότητες με λιγότερα από είκοσι εκατομμύρια άτομα απειλούν να στερήσουν την Κίνα από το ένα τρίτο των εδαφών της, αν αυτονομηθούν και αποσχιστούν!
Αυτός ο κίνδυνος προκαλεί εθνικό συναγερμό στον κινεζικό πληθυσμό και απόλυτη συσπείρωση γύρω από το καθεστώς του Πεκίνου, καθώς υπενθυμίζει στους πάντες τον διαμελισμό της Κίνας από τις ευρωπαϊκές δυνάμεις και την Ιαπωνία κατά τον 19ο και τον 20ό αιώνα και φυσικά την απέραντη δυστυχία της χώρας εκείνες τις εποχές.
Πέρα από αυτό, το Θιβέτ έχει και αυτοτελώς στρατηγική, οικονομική και πολιτική σημασία για την Κίνα. Στο έδαφος του Θιβέτ υπάρχουν και τα μεγαλύτερα αποθέματα ουρανίου στον κόσμο, όπως και τα μεγαλύτερα αποθέματα χαλκού και χρωμίου της Κίνας.
100 εκατ. Κινέζοι ευημερούν και 1 δισ. δυστυχούν
Οι μακροοικονομικοί δείκτες ανάπτυξης της Κίνας είναι εκπληκτικοί - επί σχεδόν τριάντα χρόνια συνεχώς η κινεζική οικονομία αναπτύσσεται με τον τρελό ρυθμό περίπου του 10% τον χρόνο!
Αυτή όμως η ορμητική καπιταλιστική ανάπτυξη αφορά μόνον ορισμένους θυλάκους, με το πολύ 100-150 εκατομμύρια ανθρώπους, ρίχνοντας παράλληλα σε τρομερή φτώχεια και δυστυχία πάνω από ένα δισεκατομμύριο Κινέζους, ιδίως τα 900 εκατομμύρια που ζουν ακόμη στην ύπαιθρο και οι οποίοι ζουν πλέον πολύ χειρότερα από την εποχή του Μάο.
Δεν είναι μόνο τα γλίσχρα εισοδήματα, καθώς το μέσο εισόδημα των κατοίκων της υπαίθρου ήταν το 1995 βάσει των επίσημων κινεζικών στοιχείων... 90 λεπτά (!) την ημέρα. Το χειρότερο είναι ότι ο κινεζικός καπιταλισμός αναπτύσσεται χωρίς κανένα δικαίωμα για τους εργαζομένους.
Χωρίς πόσιμο νερό 300 εκατ. Κινέζοι
Το 90% του κινεζικού πληθυσμού δεν έχει πλέον καμία ασφάλιση και δεν επισκέπτεται πια ποτέ τον γιατρό, καθώς αδυνατεί να τον πληρώσει, ενώ παράλληλα καταργήθηκε η δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και στα δημόσια νοσοκομεία! Τα παιδιά σταματούν κατά δεκάδες εκατομμύρια το σχολείο, καθώς οι γονείς τους δεν μπορούν να πληρώσουν τα δίδακτρα που επιβλήθηκαν στα δημόσια σχολεία. Αναφέρονται περιπτώσεις που απελπισμένοι, πάμπτωχοι γονείς μειωμένης συνείδησης πουλούν τα παιδιά τους!
Η εγκατάλειψη των υποδομών από το κράτος έχει οδηγήσει στο σημείο πάνω από 300.000.000 Κινέζοι να μην έχουν τρεχούμενο, πόσιμο νερό!
Πάνω από 200.000.000 Κινέζοι αγρότες κατεστραμμένοι, που έχουν χάσει τα πάντα, περιφέρονται με τα πόδια από πόλη σε πόλη αναζητώντας μεροκάματο για να επιβιώσουν.
Η κοινωνική κατάσταση είναι εκρηκτική. Το 2006, με βάση τα επίσημα στοιχεία, σημειώθηκαν στην Κίνα 87.000 ενέργειες διαμαρτυρίας - από συλλαλητήρια και διαδηλώσεις μέχρι πυρπολήσεις κρατικών κτιρίων, εκτελέσεις και λιντσαρίσματα τοπικών ηγετών, μέχρι τοπικές εξεγέρσεις με δεκάδες ή εκατοντάδες νεκρούς!
Οταν η κοινωνική κατάσταση είναι τέτοια, είναι προφανές πως η ανακίνηση και ενός μειονοτικού θέματος, όπως αυτό που συνδέεται με την κατοχή του Θιβέτ, λογικό είναι να τρομάζει την κινεζική ηγεσία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου