Εξήντα χρόνια μετά, και ενώ το Τελ Αβίβ γιορτάζει με φαντασμαγορικές εκδηλώσεις την επέτειο της ίδρυσής του -στις οποίες περιλαμβάνεται και μια επίσκεψη του Αμερικανού προέδρου Τζ. Μπους στην περιοχή-, η οικοδόμηση ενός κράτους «όπως όλα τα άλλα» παραμένει ένα... άπιαστο όνειρο. Παρά το γεγονός ότι οι 7 εκατ. κάτοικοι του Ισραήλ -τους οποίους προστίθενται κάθε χρόνο εκατοντάδες Εβραίοι που συρρέουν από τις πέντε ηπείρους- απολαμβάνουν τα οφέλη μιας ακμάζουσας οικονομίας και προστατεύονται από έναν πανίσχυρο στρατό, το κόστος της αιματηρής σύγκρουσης που γεννήθηκε ταυτόχρονα με το Ισραήλ, επισκιάζει την καθημερινότητα όσων κατοικούν στην περιοχή.
«Νάκμπα»
Ετσι, όταν οι Ισραηλινοί θα γιορτάζουν στις 14 Μαϊου την «Ημέρα της Ανεξαρτησίας», οι Παλαιστίνιοι θα φέρνουν στη μνήμη τους τη δικιά τους, κάθε άλλο παρά χαρμόσυνη, επέτειο: τη «Νάκμπα», ή αλλιώς «καταστροφή».
Η σημαίνουσα θέση που έχει κατακτήσει το Ισραήλ -στο οποίο κατοικεί σήμερα το 40% των 13 εκατ. Εβραίων του πλανήτη- στην παγκόσμια οικονομία δύσκολα μπορεί να αντισταθμίσει τη συνεχιζόμενη αιματηρή σύγκρουση, ενώ οι Αραβες που παρέμειναν στη χώρα μετά το 1948 και απέκτησαν ισραηλινή υπηκοότητα (περίπου 20% του πληθυσμού) αντιμετωπίζονται μέχρι σήμερα ως πολίτες δεύτερης κατηγορίας.
Η καθημερινότητα των Παλαιστινίων είναι πολύ χειρότερη. Μέσα στην τελευταία δεκαετία μόνο, έχουν χάσει τη ζωή τους 4.300 Παλαιστίνιοι, ενώ από το 1999 μέχρι σήμερα η παλαιστινιακή οικονομία συρρικνώθηκε κατά το 1/3 και η ανεργία εκτοξεύθηκε στα ύψη, κυρίως σε ό,τι αφορά στη λωρίδα της Γάζας. Δυσκολεύοντας ολοένα και περισσότερο την εφαρμογή του σχεδίου «διχοτόμησης» των εδαφών με στόχο τη δημιουργία δύο κρατών, ο πολλαπλασιασμός των ισραηλινών εποικισμών στη Δυτική Οχθη -το σύνολο των οποίων αγγίζουν τους 160- αύξησε τους εποίκους από 150.000 σε 250.000 τα τελευταία δέκα χρόνια. Από την άλλη πλευρά, η λωρίδα της Γάζας -από την οποία οι Ισραηλινοί αποχώρησαν το 2005 «κλείνοντας πίσω τους τις πόρτες»- έχει μετατραπεί σε μια τεράστια φυλακή για 1,5 εκατ. ανθρώπους υπό τον έλεγχο της Χαμάς από όπου εκτοξεύονται καθημερινά ρουκέτες εναντίον του ισραηλινού εδάφους και η οποία γίνεται παράλληλα στόχος συχνών αεροπορικών επιδρομών.
Παρά το γεγονός ότι οι συνθήκες ειρήνης που υπεγράφησαν με την Αίγυπτο και την Ιορδανία τις περασμένες δεκαετίες αποτελούν ένα «σημαντικό βήμα» προόδου σε ό,τι αφορά στις διμερείς σχέσεις των αραβικών κρατών με το Τελ Αβίβ, τα κυριότερα αίτια της σύγκρουσης παραμένουν ανέγγιχτα και το Ισραήλ συνεχίζει να περιστοιχίζεται από εχθρούς:
Υψώματα του Γκολάν
Η Συρία επιζητεί την επιστροφή των υψωμάτων του Γκολάν που προσαρτήθηκαν από το Ισραήλ το 1973 και η σιιτική Χεζμπολάχ στον Λίβανο έχει αποδείξει με το παραπάνω τις προθέσεις της έναντι του γειτονικού κράτους θέτοντας σε αμφισβήτηση για πρώτη φορά τη στρατιωτική ανωτερότητα του Ισραήλ.
Σαν να μην έφταναν αυτά, η εκλογή του Μαχμούντ Αχμαντινετζάντ στην προεδρία του Ιράν και οι προσπάθειές του να αλλάξει τον συσχετισμό δυνάμεων στην περιοχή έδωσε νέες διαστάσεις στην αντιπαράθεση της Τεχεράνης με το Ισραήλ το οποίο επιμένει ότι το πυρηνικό πρόγραμμα του θεοκρατικού καθεστώτος αποτελεί άμεση απειλή για την ασφάλεια της χώρας.
Παρά το γεγονός ότι οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι τόσο η πλειοψηφία των Ισραηλινών όσο και το μεγαλύτερο μέρος των Παλαιστινίων επιθυμούν την επίλυση της κρίσης μέσω της δημιουργίας δύο κρατών, μόνο μία ισχνή μειοψηφία και στις δύο πλευρές πιστεύει ότι κάτι τέτοιο είναι εφικτό. Ακόμα λιγότεροι είναι αυτοί που θεωρούν ότι ο νέος γύρος συνομιλιών που εγκαινιάστηκε στην Ανάπολις τον περασμένο Νοέμβριο θα στεφθεί με επιτυχία.
Οπως υποστηρίζουν αναλυτές, η αδυναμία τόσο του Ισραηλινού προέδρου Εχούντ Ολμέρτ -κατά του οποίου διεξάγεται αστυνομική έρευνα που δεν αποκλείεται να τον εξαναγκάσει σε παραίτηση- όσο και του Παλαιστίνιου προέδρου Μαχμούντ Αμπάς, η εξουσία του οποίου αμφισβητείται ανοιχτά από τη Χαμάς, αφήνουν ελάχιστα περιθώρια στην επίτευξη κάποιας ιστορικής συμφωνίας στο άμεσο μέλλον.
ΠΟΛΕΜΟΣ ΚΑΙ ΕΙΡΗΝΗ ΣΤΗ ΜΕΣΗ ΑΝΑΤΟΛΗ
1867: Πρώτη συνεδρίαση του Κογκρέσου Σιωνιστών.
1917: Η Διακήρυξη του Μπαλφούρ υπόσχεται μια «εθνική εστία» για τους Εβραίους στην Παλαιστίνη. Η Βρετανία καταλαμβάνει την Παλαιστίνη που βρισκόταν υπό οθωμανικό έλεγχο.
1939-1945: Εξι εκατ. Εβραίοι χάνουν τη ζωή τους κατά τη διάρκεια του ναζιστικού ολοκαυτώματος.
1948: Ο «πόλεμος της ανεξαρτησίας» του Ισραήλ, τον οποίο οι Παλαιστίνιοι αποκαλούν «Νακμπά» ή αλλιώς «καταστροφή». Ίδρυση του κράτους του Ισραήλ.
1956: Ο Πόλεμος του Σουέζ. Το Ισραήλ επιτίθεται στην Αίγυπτο μαζί με τη Γαλλία και τη Βρετανία, αλλά οι σύμμαχοι αποχωρούν ύστερα από πιέσεις των ΗΠΑ για εκεχειρία.
1967: Ο Πόλεμος των έξι ημερών. Το Ισραήλ θα προσαρτήσει τη Δυτική Οχθη, την Ανατολική Ιερουσαλήμ, τη Λωρίδα της Γάζα, το Σινά και τα Υψώματα του Γκολάν.
1973: Ο Πόλεμος του Γιoμ Κιπούρ. Η Αίγυπτος και η Συρία εξαπολύουν επίθεση εναντίον του Ισραήλ κατά τον εορτασμό του Γιομ Κιπούρ, τον Οκτώβρη, και χάνουν τον πόλεμο.
1979: Η Αίγυπτος και το Ισραήλ υπογράφουν συνθήκη ειρήνης.
1982: Το Ισραήλ εισβάλλει στον Λίβανο με στόχο την εξόντωση της PLO (Παλαιστινιακή Απελευθερωτική Οργάνωση).
1987: Πρώτη παλαιστινιακή Ιντιφάντα (εξέγερση).
1993: Το Ισραήλ και η PLO υπογράφουν τη Συμφωνία του Οσλο, που αναγνωρίζει την Παλαιστινιακή Αρχή.
1994: Η Ιορδανία και το Ισραήλ υπογράφουν συνθήκη ειρήνης.
1995: Ο Ισραηλινός πρωθυπουργός, Γιτζάκ Ράμπιν, δολοφονείται από τον Γιγκάλ Αμίρ.
2000: Δεύτερη παλαιστινιακή Ιντιφάντα.
2004: Ο παλαιστίνιος ηγέτης Γιασέρ Αραφάτ φεύγει από τη ζωή.
2006: Ο Πόλεμος των 34 ημερών. Το Ισραήλ εισβάλλει στον Λίβανο με στόχο την εξόντωση της Χεζμπολάχ. Η Χαμάς κερδίζει τις εκλογές στα παλαιστινιακά εδάφη.
2007: Η Χαμάς καταλαμβάνει τη Λωρίδα της Γάζας διά της βίας, εκδιώκοντας τη Φατάχ του Μαχμούντ Αμπάς. Νέος γύρος συνομιλιών μεταξύ Παλαιστινιακής Αρχής και Ισραήλ εγκαινιάζονται στην Ανάπολις.
ΜΕΛΙΝΑ ΧΑΡΙΤΑΤΟΥ
http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=11381&subid=2&tag=8400&pubid=952412
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου